ไม่ใช่อารมณ์นึกอยากจะย้อนยุค แต่ทว่าชอบเสียงดนตรีไทย ๆ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชอบมากก็คือเสียงซอ ได้ยินซออู้ เป็นทำนองแบบกันตรึมเมื่อไหร่ เป็นต้องขนลุกซู่ มือไม้อยากจะประกอบท่าทางเป็นนางรำอยู่เรื่อย อาจจะเป็นเพราะเคยได้ยินบ่อย ๆ ตอนเด็ก ๆ หรือเป็นเพราะสายสัมพันธ์มาแต่ครั้งก่อนเก่าก็ไม่อาจจะทราบได้….
เมื่อได้รับผิดชอบในสาระดนตรี ซึ่ง ตนก็ไม่ได้ถนัดแต่เห็นเครื่องดนตรี คือ ขลุ่ยมีอยู่ในโรงเรียน มันตั้งอยู่เฉยๆ โดยที่่ไม่มีใครหยิบขึ้นมาใช้ จึงคิดปัดฝุ่นความรู้สมัยมัธยมต้น หยิบขลุ่ยที่ถูกคนมองไม่เห็นค่า มาเริ่มใหม่ โด เร มี…พอจะคุ้น ๆ ที่เหลือก็หาครูจาก Youtube นั่งดูจนตาแฉะ ฝึกจนเริ่มมั่นใจว่าพจอจะสอนเด็ก ๆ ได้ ก็เริ่มดำเนินการทันที
อัศจรรย์ เด็ก ๆ เรียนได้เร็วกว่าครู เพียงไม่กี่วัน เด็กก็เป่าโน๊ตเพลงได้แล้ว ขาดเสียแต่เทคนิค ที่จะทำให้เสียงเพลงหวานไพเราะ เพราะตัวครูผู้สอนไม่เคยมีเทคนิคดังกล่าว แต่แอบมีความหวังเล็ก ๆ จะค่อย ๆค้นหาวิธีการ เอาไปสอน ทั้งยังได้เป็นการฝึกตนไปพร้อมกัน ถึงแม้ขลุ่ยไม่ใช่เสียงดนตรีที่ตนชอบ แต่เสียงหวาน ๆ ฟังแล้วได้บรรยากาศไทย ๆ ที่ตนใฝ่หา อุปกรณ์ในการเล่นก็ไม่แพง ทั้งยังไม่ยากที่จะให้เด็กได้เรียนรู้เหมือนดนตรีไทยอย่างอื่น คาดว่าหน้าที่แม่พิมพ์ ในการให้เด็กได้เรียนรู้ เครื่องดนตรีไทย วัฒนธรรมแบบไทย ๆ และซาบซึ้งในศิลปะดนตรี คงจะไม่บกพร่องเป็นแน่ 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น