• Breaking News

    เวบบล็อกบันทึกชีวิตธรรมดาของผู้หญิงธรรมดา มิมีสาระ แค่บ้า ๆ บ่น ๆ

    ค้นหา

    1 ธ.ค. 2556

    พรสวรรค์ที่ฉันมี

    หยิบซอด้วงขึ้นมานั่งสีเป็นเพลง    ถึงฟังดูทะแม่งทะแม่ง แปลก ๆ ในความรู้สึก  หรืออาจจะมีใครแอบได้ยินแล้วหัวเราะ     ฉันรู้สึกอายบ้าง ! แต่ไม่เคยหยุดที่จะอยากฝึกฝน   ถึงแม้จะคิดว่าตนไม่มีพรสวรรค์ด้านดนตรี พรสวรรค์ด้านศิลปะ  ด้านวิชาการ ด้านกีฬา  แต่เมื่อเลยวัยค่อนคนมาแล้ว  ฉันกลับมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ ฉันเองก็มีพรสวรรค์  และเป็นพรสวรรค์ที่  พรสวรรค์อื่นใด ไม่สามารถเอาชนะพรสวรรค์หนึ่งเดียวที่ฉันมีได้  เป็นสิ่งเดียวที่เป็นอาวุธติดตัวมาตั้งแต่เล็ก  และนั่นทำให้ฉันภูมิใจเรื่อยมา  พรสวรรค์ที่ฉันมีมากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่าตัว นั่นคือ “ พรแสวง”

    ด้านกีฬาหน่ะหรือ ? ฉันเล่นกีฬาอะไรไม่เป็นสักอย่าง ด้้วยเหตุผลทีี่ตนเองสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เล็ก กีฬาใด ๆ จึงไม่เคยได้ฝึกฝน  แต่ทว่าหน้าที่รับผิดชอบ ทำให้ฉันต้องมาเป็นโค้ชเปตอง  จากวันแรกที่นั่งดูเด็ก ๆ เล่น ฟังเค้าอธิบายกฏกติกาให้ครูฟัง  ผ่านมาหลายปี ประสบการณ์การเรียนรู้ ค่อยเก็บสะสม ทำให้ฉันเริ่มรู้จักกีฬาเปตองมากขึ้น  ฉันเล่นเปตองไม่เป็น แต่เป็นโค้ชเปตองที่สามารถฝึกฝนเด็ก ๆ ให้สามารถเข้าเป็นแชมป์และร่วมแข่งขันในระดับจังหวัดได้  เพราะพรแสวงที่มากกว่าโค้ชคนอื่นใด  แม้ปัจจุบันฉันยังฝึกฝนเด็ก ๆ เล่นวอลเลย์บอล ถามว่าฉันเล่นเป็นไหม  ? ฉันไม่เคย แม้แต่สามารถเสริฟ์ลุกวอลเลย์ข้ามตาข่ายได้  แต่กลับเชื่อมั่น พรแสวงที่ตนมีติดอยู่กับตัว

    ด้านดนตรี …ฉันชื่นชอบดนตรีไทยมาตั้งแต่เล็ก ๆเสียงซอมีเสน่ห์กับฉันเสมอ ฉันชอบฟังเสียงดนตรีพื้นบ้าน  กันตรึมพาฉันเดินทางไปกับจินตนาการอันแสนสวยงามของตน   ฉันสามารถร้องเพลงได้หลายๆ เพลง ทั้ง ๆที่ไม่เคยชอบเปิดเพลงสมัยใหม่นัก  เพียงแต่ทุกครั้งที่ได้ยิน ฉันสามารถจดจำเนื้อร้องและท่วงทำนองได้เร็วกว่าใครอื่น   ปัจจุบัน ฉันหยิบเครื่องเล่นดนตรีไทย พาเด็กนักเรียน เรียนรู้ ทั้งขลุ่ย ซออู้ ซอด้วง ขิม  จากพื้นฐานไม่มีความรู้มาสักนิด ปัจจุบัน ลูกชายตัวน้อย ๆ สามารถเล่นดนตรีไทยได้อย่างไพเราะ ทั้งยังเป็นตัวได้เข้าแข่งขันเดี่ยวขลุ่ยเพียงออระดับภาคตะวันออกเฉียงเหนือ  ถึงแม้ว่าทั้งหมดไม่ใช่ฝีมือฉันเพียงคนเดียว  แต่มันยืนยันคำว่า พรแสวงของฉันได้เป็นอย่างดี

    ด้านวิชาการ ฉันมีนิสัยส่วนตัวที่น่ากลัวมากนัก  มันคือ ความขี้ลืม ฉันเป็นคนขี้ลืมอย่างร้ายกาจ  ฉันเคยลืมแม้กระทั่งชื่อตนเอง  แต่ทว่า เมื่อมีการสอบครั้งใด ฉันจะทำได้ดี และมักจะได้ดีกว่าคนอื่นๆ เพราะฉันใช้เวลาทั้งหมดในการเสาะแสวงหาความรู้ ลงมืออ่านและปฏิบัติอย่างเต็มที่  มันอาจจะเป็นหลายเท่าของคนอื่นๆ  เพราะฉันรู้ว่าตนสมองไม่ดี 

    ฉันเรียนจบเอกวิทยาศาสตร์  ฉันกลับมีเวบบล็อกของตนเอง สามารถเขียนบทความคอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ตร่วมแชร์บนโลกออนไลน์ หลายคนบอกว่า ฉันเก่ง …แต่ทว่า รู้ไหมเบื้องหลังที่หลายๆ คน ทึ่ง มันคือ ความมานะบากบั่น อดทน  มากี่ปี กว่าจะทำให้เห็นเป็นรุปธรรมได้  มันมาจากพรสวรรค์หรือเปล่าหล่ะ ?

    ทั้งหมดนี้มันคือพรสวรรค์ที่ฉันมีมากกว่าใคร  มันคือ การฝึกฝน หมั่นเพียร ทุ่มเท เสาะหา พยายามเรียนรู้ที่จะพึ่งตนเองให้ได้มากที่สุด นั่นคือ พรสวรรค์ที่ได้รับ “ พรแสวง”

    ไม่มีความคิดเห็น:

    แสดงความคิดเห็น

    บทความคอมพิวเตอร์

    Fashion

    Popular

    Beauty

    Recent Post

    Travel