เปิดหนังสือพิมพ์เก่าขึ้นมาอ่านเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในขณะที่อบไอน้ำผมอยู่ในร้านเสริมสวย หากไม่หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน เจ้าของร้านผู้ซึ่งอัธยาศัยดีมาก จะชวนคุยนอกประเด็นไปในเรื่องที่เราไม่อยากจะเผลอคุยด้วย ก็คุณเธอมักจะชวนเล่าเรื่องคาว ๆ เมียน้อย เมียหลวง ของชาวบ้านให้ฟัง เผลอคุยด้วยเมื่อไหร่ศีลข้อสี่ขาดสะบั้นทุกที พลิกหนังสือพิมพ์อ่านผ่านตาไปเรื่อย ๆ หาคอลัมภ์ที่จะอยากจะอ่าน ไปสะดุดตาเข้ากับนวนิยายเรื่องทวิภพ เอ๊ะนี่เค้าเอามาทำเป็นละครอีกแล้วหรือนี่ เราเคยอ่านเมื่อตอนที่เรียนอยู่ปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย แม่นางมณีจันทร์ที่สามารถทะลุผ่านกระจกเพื่อย้อนอดีตกลับไป และได้ไปพบคุณหลวงสุดหล่อ เพียบพร้อม ยากจะหาที่ติได้
เรา…..อาจจะดูคล้ายมณีจันทร์ อัปสราที่ไม่มีกระจกให้เดินทางย้อนกลับไปในอดีต มีแค่จิตใจของตนเป็นทางผ่าน ตามหาแหล่งพักพิงจิตใจกับผู้คนที่เปี่ยมด้วยน้ำใจจากอดีตที่ตนเองไม่เคยรู้จัก แต่สร้างมันขึ้นจากจินตนาการ ทุกครั้งที่เหนื่อยอ่อน ทุกครั้งที่ทุกข์ใจ หลับตาลงเมื่อไหร่ จะมีโอกาสย้อนกลับเข้าไปในเรือนไทยหลังน้อย ๆ ข้าง ๆ เรือนไทยมีดอกไม้ไทยหอมกรุ่น มีพ่อมีแม่ มีบ่าวคนรับใช้ ซื่อสัตย์และภักดี ที่ขาดไม่ได้ เราได้มีโอกาสพบกับชายนักรบผู้มีจิตใจเข้มแข็ง เป็นผู้นำ กล้าหาญและรักเดียว เป็นคนที่อยู่ข้างๆ เสมอซึ่งแน่นอนว่าในโลกแห่งความจริง ไม่มีทางจะเป็นไปได้ ทุกคืนเราจะหลับลงอย่างสุขใจจากการย้อนยุคกลับไปในอดีตที่ตนสร้างขึ้น เมื่อเดินทางย้อนยุคบ่อย ก็เป็นเรื่องถนัด บางครั้งจำเป็นต้องทำกิจกรรมอะไรที่น่าเบื่อร่่วมกับผู้คนในโลกปัจจุบัน อัปสราก็เลือกที่จะย้อนอดีตเพื่อหลบหนีความน่าเบื่ออันนั้นได้โดยทันที
เคยได้อ่านบทความของจิตแพทย์ ในกรณีที่คนไข้มีปัญหาเรื่องจิตโดยการหลีกหนีโลกแห่งความเป็นจริง เชื่อมั่นว่าตนเป็นธิดาพญานาค ครั้งใดเกิดอาการเครียด คนไข้จะแสดงอาการประหลาด ๆ จนบรรดาญาติต่างก็เชื่อว่าคนไข้เป็นธิดาพญานาคจริง ๆ เราเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในจิตใจของตน แต่ครั้นมีเหตุการณ์เครียด น่าเบื่อ หรือทุกข์ใจ ขึ้นครั้งใด ก็ยังชอบแอบไปหลบอยู่ในอีกยุคหนึ่งเสมอ
เมื่อใกล้อวสานกระจกที่มณีจันทร์ใช้ข้ามผ่านยุคได้เริ่มร้าวและแตกลง มณีจันทร์เลือกที่จะกลับไปอยู่ในยุคที่เป็นอดีต ส่วนอัปสราหลังเดินทางย้อนยุคมาหลายสิบปี เริ่มเรียนรู้วิปัสนากรรมฐาน เริ่มฝึกดูจิต เริ่มตระหนักว่าการเดินทางผ่านจิตใจกลับไปสู่อีกที่หนึ่งมันคือจินตนาการ ที่ไม่อาจเป็นจริงได้ เมื่อไหร่ที่รู้ว่าตนหลงเข้าไปในอดีต พอรู้ แค่รู้ว่า ตนเองเริ่มหลง ความรู้สึกสุขใจที่เคยมีมันเริ่มลดน้อยลงเรื่อย ๆ แม้แต่ความรู้สึกวาบหวามกับคุณหลวงที่ตนสร้างจากจินตนาการ มันก็ไม่เหมือนเดิม ในใจร่ำร้องอยากให้ความรู้สึกเป็นเช่นเดิม แต่ทว่ามันไม่ย้อนกลับมาดังเดิมเสียแล้ว ถึงวันนี้กระจกที่สามารถเดินทางไปในอดีตของอัปสราเริ่มร้าวเช่นกันอีกไม่นานมันก็คงจะแตกลง
เอาหล่ะทำผมเสร็จแล้ว มองผ่านกระจกของร้านเสริมสวย ยังเห็นเป็นตัวเรา …..อัปสราที่อยู่ในโลกปัจจุบัน เรายังสามารถย้อนอดีตผ่านกระจกในใจไปได้ทุกเมื่อ แต่ไม่เห็นประโยชน์อะไรจากการกลับไปในอีกยุค มณีจันทร์เลือกกลับไปอยู่อีกยุคกับคุณหลวง ส่วนอัปสรา เลือกที่จะอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง รู้จักกับความเครียด เรียนรู้จากความทุกข์ ไม่ว่าจะอยู่ที่ยุคใด เมื่อยังต้องเกิดมันก็ต้องเจอเรื่องไม่ชอบใจ เรื่องที่ควบคุมไม่ได้ มันเป็นธรรมดา แต่ท้ายที่สุดก็รู้ว่า ทุกข์เองได้มันก็หายเองได้ซิน่า กระจกบานนั้นแตกไปได้เสียก็ดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น