ขั้นข้า ใครอย่าแตะ

เช้าอันจิตใจขุ่นมัว จริง ๆ แล้วมันขุ่นตั้งแต่รู้ว่าเป็นวันจันทร์แล้วหล่ะ วันจันทร์เมื่อไหร่ ความแจ่มใส รู้สึกสุดชืนมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ได้กล้วยหนึ่งหวีติดรถมาด้วย ตั้งใจจะแวะไปถวายพระมหาที่วัดป่า แต่ทว่าเจ้าสุดสวยเงิน หมาที่บ้านพอเปิดประตูได้ปุ๊บ คุณเธอวิ่งหายไปไหนซะแล้ว ก็มันเป็นช่วงฤดูกาลการผสมพันธ์ เพราะฉะนั้นคุณเธอไม่อยากถูกขังอยู่ในบ้าน ก็เลยวิ่งหายไป มัวแต่ตามหาเจ้าเงิน ก็เลยไปโรงเรียนสาย จำเป็นต้องให้ลูกศิษย์วิ่งเอาไปถวายที่วัดให้แทน เอาน่า … บุญเท่า ๆ กัน

รีบหาสัญญาจ้างให้กับอาจารย์สมพร เพื่อทำสัญญาจ้างกับพนักงานราชการคนใหม่ที่พึ่งได้มาจากการสอบล่าสุด วุ่นวายน่าดูเพราะโรงเรียนพึ่งจะต้องทำสัญญาจ้างเป็นปีแรก ไม่ได้แม้กระทั่งเข้าแถวเคารพธงชาติกับเด็ก ๆ ก็งานมันยุ่งนี่นา

ชั่วโมงเช้าเป็นวิทยาศาสตร์ เฉลยแบบทดสอบไปแล้ว เด็ก ๆ หลายคนทำได้ หลังจากเฉลยและอธิบายมาแล้วถึง 3 ชุด หลังจากนั้นพัก แว้บไปช่วงงานจัดจ้าง ทำให้ได้รับทราบถึงการเสนอชื่อขอเลื่อนขั้น คนที่ไม่่ได้ทำงาน หรือแทบไม่มีงานกลับได้ขั้น แต่คนที่ทำงาน กลับไม่ได้ขั้น เนื่องจากสาเหตุ การให้ขั้นทำได้โดยการเวียน ไม่ได้ดูที่ผลงาน เพราะฉะนั้นฝันไปเถอะ ระบบข้าราชการที่เคยรู้สึกเบื่อ กลับยิ่งทำให้เบื่อเพิ่มมากขึ้น ทันทีที่รู้สึกเซ็งและเบื่อหน่าย กลับมองดูที่จิตเห็นตนเองเป็นผู้หญิงขี้อิจฉา อิจฉาที่คนอื่นได้ขั้น ไป แต่ตนไม่ได้ มองเห็นดังนั้น อยากจะเข้าข้างตนเองว่าฉันไม่ใช่ แต่เมื่อมองที่จิต มันกลับเห็นผู้หญิงขี้อิจฉาจนได้

นั่งทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนครู เสียงขบวนแห่ของงานศพเตรียมไปเผาดังขึ้น เราเองหลุดปากว่า “ เฮ้อ ! ชีวิตเราก็เท่านี้” เสียงพูดจากเพื่อนครู เหมือนเป็นเสียงเตือนสติให้กับเราเอง ด้วยประโยคที่ว่า “ นั่นสินะ ดิ้นกับแทนตาย หามาได้ก็ไม่ได้ใช้ “ จิตแว้บไปเรื่องของขั้นเงินเดือนเมื่อเช้าทันที กลับย้อนเข้ามาคิด นั่นสินะแล้วเราจะไปอยากได้ทำไมกันเนี่ย ทำงานไปตามหน้าที่ ทำให้ดีที่สุดสมหนึ่งชีวิตที่เค้าให้มา ดิ้นไปสุดท้ายก็ออกมาในรูปแบบเดียวกัน เผาทิ้งก็เท่านั้นเอง

ช่างเป็นวันที่มีเหตุการณ์ดี ๆ ช่วยสอนธรรมะให้เราสามารถยกระดับจิตใจขึ้นได้อีกขั้น สาธุ ธรรมะคุ้มครอง