ในทุกเช้าเราได้จัดให้นักเรียนลงชื่อเวลามาเรียนทุกครั้ง ทุกคราวที่เปิดดูเมื่อไหร่ จะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นโดยฉับพลัน เพราะเด็ก ๆ เขียนตัวหนังสือที่ชวนให้ครูหาเรื่องทะเลาะ บางคนอยู่จนถึงชั้น ป.6 เขียนชื่อตนเองยังไม่ถูก โห ! ช่างหาเรื่องให้ครูแปลงร่างเป็นนางมารร้ายอยู่เรื่อยเลย
เพราะฉะนั้นชั่วโมงโฮมรูมจึงกลายเป็นเรื่อง ลายมือ เมื่ออบรมนักเรียนเสร็จ ก็ย้อนกลับมาดูลายมือตนเอง เมื่อสอนเค้า เราต้องเป็นตัวอย่าง จะว่าไปแล้วลายมือก็บ่งบอกนิสัยของคนเขียน แม้แต่บอกถึงชีวิตที่จะดำเนินไปด้วย มีเพื่อนหลายคน ตอนที่เรียนปริญญาโทบริหารการศึกษา พอเห็นลายมือเรา บอกนิสัยได้เป๊ะ เป๊ะ เค้าบอกว่า “ ไม่เรื่องมาก ง่าย ๆ “ หากจะพูดตรงไปตรงมาโดยที่ไม่อ้อมค้อมเพื่อรักษามารยาท นั่นก็คือ มักง่าย
เริ่มสะดุดกับความคิดตนเอง อ้าวเฮ๊ย ! คงต้องสำรวจตัวมากกว่านี้ เริ่มง่าย ๆ จากโต๊ะทำงาน มันรก จนถึง โคตรรก งานวางกองระเนระนาด เด็ก ๆ จึงเลียนแบบครูได้เหมือนเปี๊ยบ ผิดที่เราเอง
เอาใหม่ เริ่มจัดโต๊ะทำงาน สะสางงานเข้าแฟ้ม กระดาษ A 4 ที่ปลิวว่อน อันไหนใช้ได้เก็บ อันไหนใช้ไม่ได้ทิ้งไปซะ ไม่เสียดายที่จะเก็บ พรุ่งนี้จะติดป้ายชั้นหนังสือ ให้เด็ก ๆ รู้จักวาง แถมติดป้ายมุมให้เด็ก ๆ รู้จักเก็บข้าวของให้ถูกที่หน่อยดีกว่า ที่สำคัญเตือนตนด้วย
แม่พิมพ์เบี้ยว ๆ อย่างเราเลยได้ลูกศิษย์ทีเหมือนกันเป๊ะ จะโทษใครได้นะ ก็คงโทษตัวเรานี่เอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น