กำเนิดนางมารร้าย

เช้าของวันจันทร์ที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย มันจะไม่เบื่อหน่ายได้อย่างไร ก็มันเป็นเช้าที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงาน นึกถึงงานที่กองอยู่บนโต๊ะและยิ่งต้องมาสู้รบปรบมือกับลูกสมุนหนุมานทั้งหลาย แล้วยิ่งทำให้ไม่อยากลุกขึ้นมาจากเตียง นึกสงสัยเด็กนักเรียนในเมืองสมัยนี้ เค้าเรียนกันทั้งเสาร์และอาทิตย์ เด็กเค้ารู้สึกเบื่อเหมือนเราบ้างหรือเปล่าน๊ะ แค่นึกขึ้นมาได้ว่าเช้านี้วันจันทร์ ก็รู้สึกได้ถึงใจที่แสนจะหดหู่และห่อเหี่ยว

ต้อนรับเช้านี้ด้วยเสียงร้องไห้และเสียงฝีเท้าดังตึงตังวิ่งตรงมาที่ห้อง “ครูขาพี่ธีเค้าตีพี่หมวยค่ะ โดนเข้าที่หน้า เลือดออกเต็มเลยค่ะ “ อีกแล้วหรือนี่ เด็กชายธี เด็กที่มีปัญหาด้านของอารมณ์ เจ้าตัวไม่สามารถระงับโทสะของตนเองได้ มักจะแสดงอารมณ์รุนแรงกับบุคคลที่อ่อนแอกว่าเสมอ ครูหลายคนปล่อยมาเรื่อย ๆ เนื่องจากให้เหตุผลว่าไม่รู้จะทำอย่างไร อีกอย่างผู้ปกครองบอก “ ตัดหางปล่อยวัด “ แต่สำหรับเรา “ ปล่อยมันไว้ไม่ได้ “ ไม่เช่นนั้นแล้ว ลูกชายคนนี้มีหวังอนาคต ไม่คุก ก็ตายโหง

นางมารร้ายเริ่มจัดการเคลียร์ปัญหาทันที ทุกครั้งที่เด็กชายธีก่อเรื่อง เราจะเข้าไปถึงครอบครัว และจิกไม่ปล่อยเสมอ บางครั้งก็ให้บำเพ็ญประโยชน์เช่น ตักส้วม ล้างห้องน้ำ จัดห้องสมุด พาเข้าวัดไปทำบุญ ทำสมาธิ และหลาย ๆ ครั้งต้องหยิบหวายลงอาคมที่มีไว้ ตีเพื่อไล่ผีที่ร้ายออกจากตัวของเด็ก ตีเสร็จก็กลับบ้านแล้วนอนเอามือก่ายหน้าผาก (ไม่หลับอีกทั้งคืน)

เป็นที่รู้กันโดยทั่วถึง นางมารร้ายคนนี้ ตีได้เจ็บชะมัด หน้าตาเหี้ยมตอนแปลงร่าง เพราะคุณเธอมีสองภาค ภาคหนึ่งเป็นอัปสรานางฟ้าผู้ใจดี อีกภาคเป็นนางยักขะมูขี เมื่อเริ่มจิกไม่ปล่อย พฤติกรรมอันสุดแสนจะเหลือรับเริ่มดีขึ้น เสียงฟ้องที่มีจากต้นเทอมหายไป เพื่อนผู้หญิงหลายออกปากชื่นชมกับพฤติกรรมใหม่ ๆ แต่นั่นเป็นเสียงชื่นชมของเพื่อนๆ ที่มีต่อเด็กชายธี ส่วนเราก็ยังเป็น นางมารร้ายของเด็ก ๆ เช่นเดิม

หวังว่าเช้าของพรุ่งนี้จะมีโอกาสเป็นอัปสราแสนสวยตลอดทั้งวันจริง ๆ