![images (16) images (16)](http://lh5.ggpht.com/-aqSfkNBe85M/T4CNAxXtTXI/AAAAAAAAA3Y/yEOiau_JOZs/images%252520%25252816%252529_thumb%25255B2%25255D.jpg?imgmax=800)
![เศร้า](http://lh3.ggpht.com/-GIJznSFzXo8/T4CNCBMC_nI/AAAAAAAAA3g/hAPYtqHC9Rs/wlEmoticon-sadsmile%25255B2%25255D.png?imgmax=800)
เนื่องจากเป็น บล็อกเกอร์ จึงมักจะตระเวนไปทิ้งบทความไว้ตามเวบให้บริการเขียนบล็อก และวันนี้ก็ได้กลับไปที่เวบให้บริการอีกที่หนึ่ง ที่ซึ่งทำให้เราหมดความมั่นใจไม่กล้าเขียนบทความในแนวแสดงความคิดเห็น และขยาดที่จะเขียนบทความที่นั่น เราเปิดหน้าเวบไปอ่านบทความที่ตนเคยสร้างสรรค์ไว้ และย้อนกลับไปอ่านความคิดเห็นที่อาจารย์ท่านหนึ่ง เขียนแสดงความคิดเห็น เนื่องจากเราไม่มีชื่อเสียง ไม่มีใครในแวดวงรู้จัก แต่บทความหลายบทความที่เขียนเล่น ๆ เข้าไปเตะตาอาจารย์ท่านนี้เข้าอย่างจัง ท่านจึงเขียนแสดงความชื่นชม พร้อมกับให้กำลังใจ บอกให้เราฝึกฝนงานเขียนไปเรื่อย ๆ และนั่นเป็นคำชมมหาภัย ที่ทำให้เราเขียนบทความอีกไม่ได้หลายเดือน เมื่อรับรู้ว่ามีคนชื่นชมและติดตามอ่าน กลับรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจับผิด เราเกร็งและกลัว หวั่นว่าบทความชิ้นต่อ ๆ มา มันคือพัฒนาการที่ดีหรือด้อยกว่าเดิม นั่นเป็นสาเหตุของ ความมั่นใจในการเขียนที่หายไป
ครั้นกลับมาอ่านความคิดเห็นอีกครั้ง ทำให้สะดุดเข้ากับกับประโยคที่เราเคยไม่ใส่ใจมัน แต่ครานี้มันดังก้องอยู่ในหัวและกระแทกเข้าที่ใจเราอย่างจัง ประโยคนี้ทำให้เราเปลียนใจ อยากฝึกฝนหัดเขียนอีกครั้ง มันคือข้อความตอนท้ายความคิดเห็นมีใจความว่า “ งานเขียนของคุณจะเป็นประโยชน์ให้กับใครหลาย ๆ คน ในอนาคต ” เราอยากให้ประโยคนี้เกิดขึ้นจริง กว่าที่หม้อดินจะกลายเป็นหม้อที่ใช้ประโยชน์ได้ มันต้องผ่านการทุบ นวด ปั้น หลายกระบวนการจึงจะกลายเป็นหม้อดินที่มีประโยชน์ หากเรามัวนึกกลัวกับการต้องผจญกับกระบวนการฝึกฝนนั้น ๆ ประโยคนี้คงเป็นจริงขึ้นไม่ได้ อืม….สู้โว้ย ….
![ยิ้มแฉ่ง](http://lh6.ggpht.com/-4PgVr15F4A4/T4CNDEst0tI/AAAAAAAAA3o/mqZHVEC9ecA/wlEmoticon-openmouthedsmile%25255B2%25255D.png?imgmax=800)